Podziwiam gdy stoisz nie­wzruszo­ny

w ciem­nościach... tłoczących się

wśród czte­rech ścian po­koju gdzie

słychać tyl­ko nasze przys­pie­szo­ne

od­dechy... ciche ty­kanie ze­gara i

nic więcej prócz... in­tymności.

Na­gi... os­nu­ty blas­kiem księżyca

wdzierające­go się przez szybę ok­na 

na tle które­go Ty... niczym grec­ki 

Bóg Apol­lo uka­zując piękno swo­jego

wyrzeźbione­go ciała ku­sisz mo­je 

ośmielo­ne spoj­rze­nia w Twoją stronę.

Zwilżam wzro­kiem pożąda­nia kon­tu­ry

tak dob­rze zna­ne mi pop­rzez do­tyk

którym spra­wiałam że... naj­mniej­szy

skra­wek Twoich mięśni drgał 

jak...stru­ny li­ry uwal­niające dźwięki

wspólnych miłos­nych uniesień .

Unoszący się w po­wiet­rzu za­pach i

smak skóry po­zos­ta­wiony na us­tach

wciąż zachęca więc... stój ta­ki

nie­wzruszo­ny nim woal moich spoj­rzeń

osu­nie się a ja wtulę... po­now­nie

w ra­miona Two­jej ma­jes­ta­tycznej pos­ta­ci.

Gdzieś tam... kłębi się pościel 

jeszcze ciepła roz­grza­na blis­kością.

Na sto­le kołysze się czer­wień wi­na 

i je­go słod­ka­wy... lep­ki smak 

którym zdo­bisz naprężoną pierś

wpi­jając się us­ta­mi... de­gus­ta­tora. 

Wiersz przysłany od Pani Agnieszki. 

Dziękuje!